Aristoteles/İdeal İnsan Tanımı.

'Kendini boşuna tehlikeye atmaz. Çünkü onu kaygılandıran pek az şey vardır. Ama önemli durumlarda hayatını bile seve seve verir. Bazı şartlarda, yaşamanın anlamı olmadığını da bilir. İnsanlara yardıma koşar, kendisine yardım edildiğindeyse utanır. İyilik yapmak onun için doğal, bağışlamak bir üstünlük belirtisidir.

Sevdiği ve sevmediği ortadadır. İnsanlarla oynamaz. İnsanları ve nesneleri ayırmadığından herkese karşı dürüst davranır, çok açık konuşur. Bazen bu açıklık kabalığa yakındır. Gözünde hiç bir şey fazla büyük olmadığı için, hiç bir şeye karşı da fazla hayranlık duymaz. Ancak dostları çok önemlidir. Onlar için her şeyi göze alır. Garaz ve kin nedir bilmez, olayları unutur, yürek incitecek şeyler üstünde çok durmaz fakat yeri geldiğinde hatırlatır. Konuşmak için can atmaz. Kendisinin övülmesi ya da yerilmesi onu pek ilgilendirmez.

Düşman da olsa, başkaları hakkında kötü konuşmaz, ancak o kişi kendi kendinin düşmanıysa iş değişir. Ağır başlıdır, kendinden emindir, sesi toktur, sözleri ölçülüdür; telaşlı değildir. Hiddetlendiği zaman sözleri ağırdır ve her zaman kullanmaz. Hayatın cilvelerini sükûnetle karşılar, az sayıdaki askerlerini büyük bir savaş stratejisi ile yöneten usta bir general gibi, içinde bulunduğu durumdan elinden geldiğince yararlanır, çözüm üretir ve çıkar.''